Κάθε άνθρωπος, σε κάθε οργανωμένο σύστημα, εργάζεται με μια δικιά του "Παραμύθα".
Αν ήσουν σε κάποια χώρα του "υπαρκτού σοσιαλισμού" θα εργαζόσουν για το Κοινό Καλό, μα όπου κι αν είσαι σήμερα, θα εργασθείς για τα Δικά-σου φράγκα.
Γενικά λοιπόν η μόνη "Παραμύθα" που έχει επικρατήσει είναι τα φράγκα και πως μπορεί ο καθ' ένας από εμάς να τα κατακτήσει και τελικά να τα υπηρετήσει.
Είναι τα λεφτά "κακά"? Αν ήταν το μέσον θα μπορούσε να τα πει κανείς και αποδεκτό. Είναι όμως ο ένας και μοναδικός σκοπός και στόχος.
Στα πλαίσια όμως αυτής της "Παραμύθας" υπάρχουμε μονοδιάστατα, με μονοσήμαντες απαντήσεις, χωρίς να αξιολογούμε καμία άλλη εναλλακτική πρόταση.
Έτσι θα πούμε ότι κάθε "δημόσιο" και κάθε "δημόσιος υπάλληλος" είναι αντιπαραγωγικός (αφού η εργασία για το Κοινό Καλό δεν υπάρχει ως αξία) ξεχνώντας παράλληλα ότι "δημόσιοι υπάλληλοι" στον "υπαρκτό σοσιαλισμό", οργανώθηκα και παρήγαγαν τέτοιο έργο που έστειλε τον άνθρωπο στο φεγγάρι.
Ασκούμε κριτική στον "υπαρκτό σοσιαλισμό" επειδή έστελνε κόσμο στην Σιβηρία ενώ μας φαίνονται φυσιολογικοί οι άστεγοι, η πορνεία και η εξαθλίωση στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού.
Περιμένουμε να γεννηθούν φράγκα απ' το πουθενά (ορυκτό πλούτο, "πετρέλαια", ιδιωτικοποιήσεις) εκτιμώντας ότι είμαστε "πλούσιοι" κάνοντας διακαή μας πόθο/στόχο το-να ξεπουλήσουμε ότι ανήκει στα παιδιά μας,
Η κριτική και η αυτοκριτική του "γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε", απουσιάζει απ' το δημόσιο διάλογο και το μόνο που ονειρευόμαστε είναι να ξαναγυρίσουμε στην "ευημερία" και την "ανάπτυξη", χωρίς-όμως να οριοθετούμε στόχους ανατροπής, στόχους εργασίας και δημιουργία μιας νέας πρότασης.
Σχετικά με αυτά λοιπόν, βλέποντας (σύμφωνα με το αξιακό μας σύστημα) την κοινωνία μας ως μαγαζί μπορούμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
- Είναι δύσκολο να έχεις ένα μαγαζί χωρίς λεφτά
- Εύκολο είναι να απολύσεις τους εργαζόμενους στο μαγαζί σου, αλλά αν είσαι μάγκας, θα 'πρεπε να βάλεις τους εργαζόμενούς σου να κάνουν-κάτι που θα σου αποδώσει την υπεραξία που χρειάζεσαι για να επιβιώσεις (αντί να απολύεις Δ.Υ.).
- Όταν πληρώνεις κάποιον "γιατί 'ναι ωραίος" χωρίς να αξιολογείς τι κάνει: την πάτησες (αξιολόγηση πολιτικού προσωπικού και Δ.Υ.).
- Αν αυτοί που εργάζονται για το Σύνολο (πολιτικό προσωπικό και Δ.Υ.) δουλεύουν με στόχο τα Δικά-τους φράγκα, σύντομα θα σου ψειρίσουν ότι βρίσκουν στο μαγαζί.
- Αυτός που πουλάει το σπίτι του σύντομα θα βρεθεί στο δρόμο (ιδιωτικοποιήσεις, ορυκτός πλούτος, "πετρέλαια").
- Αυτός που πουλάει τα εργαλεία του με τα οποία δημιουργεί το-οτιδήποτε, δεν έχει μέλλον (ιδιωτικοποιήσεις, ΔΕΚΟ κ.α.).
Όπως και να 'χει όμως, σήμερα το-όλο "κόλπο" της κοινωνικής διαχείρισης και της πολιτικής της έκφρασης, φαίνεται να βασίζεται στην αρχή "θέλω να γίνω αφεντικό με τους φίλους μου" (να υπάρχω ως ελίτ), να παίρνω τα δάνεια, να μοιάζει ότι δουλεύει και όσο πάει.
Αυτό γιατί κανείς δεν μπορεί (?) δεν θέλει (?) να προτείνει μια εναλλακτική διαχείριση του μαγαζιού.
Δυστυχώς όμως, μας έχουν πείσει πως το μαγαζί:
- δουλεύει με αυτόν και μόνο τον τρόπο.
- σήμερα δανείζεται για να υπάρξει.
- και αύριο θα ξεπουλήσει ότι έχει και δεν έχει, για να υποκριθεί πως κάτι κάνει.
Μεθαύριο που θα έρθουν οι "άλλοι", "να το κάνουν όπως πριν, γιατί λεφτά υπάρχουν", θα "ανακαλύψουν" πως το μαγαζί:
- δουλεύει με αυτόν και μόνο τον τρόπο.
- θα δανείζεται για να υπάρξει.
- και θα ξεπουλάει ότι έχει και δεν έχει, για να υποκριθεί πως κάτι κάνει.
Όσο γρηγορότερα λοιπόν πάρουμε απόφαση πως το μαγαζί έκλεισε και πως πρέπει να βρούμε ένα νέο "Παραμύθι" για να αφηγηθούμε, κερδίζουμε τον χαμένο χρόνο που σήμερα ξεπουλάμε.
Υ.Γ.
Βλ. σχετικές αναρτήσεις για τον Κοινοτισμό (ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ)
