Όσον αφορά την "έκπληξή" τους, μου θυμίζει το παραμύθι "Η αληθινή ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας" που λέει κάπου: ΣΟΚ η Κοκκινοσκουφίτσα δεν είναι πια νούμερο 1!!!
Όσον αφορά το που-πάει το πράγμα, θυμήθηκα δυο σχετικές φάσεις της ζωής μου:
Όταν υπηρετούσα στο πλοίο, (παλαιός ναύτης πια) σκάει νέος "υπόλογος" (επιλοχίας στο στρατό) που μόλις έρχεται, πρώτη κουβέντα ήταν η "Δεξιά" (τότε "καλή κυβέρνηση") και δεύτερή "θα ρωτήσω τα παιδιά στα γραφεία για σένα" (προφανώς της Ν.Δ. δηλαδή της ΔΑΠ).
Την άλλη μέρα που είχα βάρδια (4-8 κλίμακα) ανεβαίνει στο γ...πλοιο και μου ψιθυρίζει στο αυτί: παλιοκουμούνι θα πεθάνεις. Έτσι από "παλαιός ναύτης" έγινα πάλι στραβόγιαννο...
Μετά από χρόνια, στη δουλειά, λόγω των θέσεων που είχα για το Σχολείο (μπορείτε να τα δείτε αναλυτικά στο σχετικό σύνδεσμο του ιστολογίου για την πολιτεία την εκπαίδευση και το Δίχτι στην ενότητα "εκπαίδευση") "προοδευτικοί" (sic) συνάδελφοι με κυνήγησαν ως φασίστα με γεγονότα που περιέγραφα σε σχετικές αναρτήσεις: Και το τέλος, βλ. σχετικό εξώφυλλο και σχετικό άρθρο σε περιοδικό του "Χώρου" και το σχετικό άλμπουμ φωτογραφιών. Έτσι έφυγα κυνηγημένος από ένα έργο που αγαπούσα.
Θέλω να πω μ' αυτά πως ξέρω που θα σκάσει η μπίλια. Ξέρω όμως πως εφόσον η μορφή αυτού που λέμε "Εξουσία-Κάθε-Τύπου" έχει την δυναμική να διαστρεβλώνει το (ας πούμε) "Δημοκρατικό Περιβάλλον που ζούσαμε" ανατριχιάζω με την ιδέα της διαχείρισής της σε φόντο Μαύρο-Άσπρο (ή Μαύρο-Κόκκινο αν προτιμάτε).
Η βία, απ' όπου κι αν προέρχεται, είναι και παραμένει βία και σ' ένα τέτοιο περιβάλλον, κάθε άνθρωπος που θα έχει το θάρρος της-όποιας γνώμης του θα αναγκαστεί να υποστεί αυτή τη βία και να ζήσει μ' αυτήν: να μην έχει Λόγο.
Θυμάμαι όμως (και ανακουφίζομαι) τον Σαββόπουλο που αποκαλούσε τον Ρασούλη: "πράκτορα των ινδιάνων".
Με τους Ινδιάνους λοιπόν φίλοι μου... Με τους Ινδιάνους!!!
