Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Μα-τόσο δύσκολα είναι αυτά?!?...

Ένα ερώτημα που πρέπει-πιστεύω να μας απασχολήσει μετά από τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών, είναι το-τι  ιστορία ετοιμάζουμε να επαναλάβουμε (?) γιατί αυτό που καταλαβαίνω από απ' αυτά, είναι ότι ή εγώ ή εσύ (δηλαδή σχεδόν το 50% του πληθυσμού):
  • είτε είμαστε νοσταλγοί του Χίτλερ 
  • είτε είμαστε νοσταλγοί του Στάλιν 
  • είτε είμαστε "επαναστάτες" στα κάγκελα
Ιστορικά τώρα, τέτοια διαμόρφωση της εξουσίας, βλέπει κανείς στο μεσοπόλεμο. Μα έχουμε εμείς την (εφιαλτική) "πολυτέλεια" να επαναλαμβάνουμε-έτσι την ιστορία? 

Προφανώς και την έχουμε, αφού η παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929 έχει τραγικές ομοιότητες με την ύφεση που παρατηρούμε σήμερα. Αλλά θα τολμούσαμε-άραγε, να επαναλάβουμε και την συνέχεια???

Μονοσήμαντα ο λαός είπε "βαρέθηκα το παιχνίδι: με πηδάτε, σας ψηφίζω" (βλ. πρόσφατη σχετική ανάρτηση "να σταματήσει ο αρχηγός να γ@μ@ει συνεχώς να σταματήσει αυτό το χάλι να γ@____νε κι οι άλλοι") και θέλω ν' αλλάξουμε παιχνίδι. 

Ένα άλλο (πάλι) παλαιότερο σύνθημα έλεγε: "αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι, θα ήταν παράνομες" και φοβάμαι πως από σπόντα ψηφίσαμε χθες (επειδή νόμιζαν ότι θα βγει ένα αποτέλεσμα να τους αρέσει) και θα αναγκαστούμε να ψηφίζουμε μέχρι να βγει το "σωστό" και το "καλό" αποτέλεσμα. 

Υπάρχει όμως πάντα το ενδεχόμενο,  ότι όσο βγάζουμε "λάθος" αποτελέσματα, να μην γίνονται αποδεκτά.  

Ένα άλλο σύνθημα έλεγε ότι:
"το αριστερό μου αφεντικό
πατίνι μ' έχει κάνει
κι όλο μου λέει πως γι αυτό
φταίν' οι Αμερικάνοι" 
γι αυτό είμαι πολύ περίεργος να δω με πόση υπευθυνότητα η "αριστερά" θα καταφέρει να διαχειριστεί το μέλλον, στον ρόλο που της έδωσαν χθες βράδυ.

Έτσι βλέπω πως: γύρω-γύρω, όλοι ψάχνουμε ένα μαέστρο.

Ο μαέστρος. Γλυπτό που είχα φτιάξει το 2008 μα νιώθω-σήμερα εξαιρετικά επίκαιρο (βλ. περισσότερα για το έργο)

Τελικά νομίζω, ότι ούτε-εγώ, ούτε-και-σύ είμαστε νοσταλγοί τόσο ακραίων καταστάσεων. 

Ένα κανονικό κράτος δεν θέλουμε (???), που σημαίνει: να γεννήσουμε τα παιδιά μας σε ασφαλή δημόσια νοσοκομεία, να στείλουμε τα παιδιά μας σε καλά δημόσια σχολεία σχολεία, αν αρρωστήσουμε να γίνουμε καλά, αν μας κάτσει μια "στραβή" να μπορέσουμε "να την βγάλουμε" και όταν γεράσουμε να πάρουμε σύνταξη?

Ένα κανονικό κράτος δεν θέλουμε (???), που σημαίνει: να πληρώνουμε λογικούς φόρους με ένα απλό φορολογικό σύστημα, που να γίνονται έργο για εμάς, όχι μίζες, ούτε "περίεργα κονδύλια"?

Ένα κανονικό κράτος δεν θέλουμε (???), που σημαίνει: απλοί νόμοι-για-όλους και όχι-για-κάποιους?

Ένα κανονικό κράτος δεν θέλουμε (???), που σημαίνει: ανάλογα με το μετερίζι του ο καθ' ένας να του επιτρέπεται να δημιουργεί επιχειρώντας με συγκεκριμένους κανόνες στην ελεύθερη αγορά ή να εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και το κοινό καλό με αξιοπρέπεια και χωρίς λαδώματα?

Ένα κανονικό κράτος δεν θέλουμε (???), χωρίς μίσος, χωρίς βία, απ' ανθρώπους που αγαπάνε τους ανθρώπους και μ' ανθρώπους ν' αγαπάνε τους ανθρώπους...

Είναι αυτό μια ουτοπία (?) μα-τόσο δύσκολα είναι αυτά???


Υ.Γ.
Βλ. παλαιότερες σχετικές αναρτήσεις για την πολιτεία την εκπαίδευση και το Δίχτι