Η αγορά αγωνιά για το πότε θ' απολυθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι (βλ. σχετική ανάρτηση από το ιστολόγιο προεδρική δημοκρατία).
Θα στεναχωρηθώ που θ' απολυθώ αφού θα ξε-βολευτώ και θα πρέπει να κάνω κάτι άλλο.
Θα μου πουν: δεν μας νοιάζει, βρες το μόνος σου.
Ας πούμε ότι το βρίσκω, μα έχω την βεβαιότητα ότι πολύς-κόσμος δεν θα το βρει.
Και αν ο πολύς ο κόσμος δεν το βρει, δεν θα μπορέσει να καλύψει τις ανάγκες του. Τι θα γίνει τότε?
Άρα πριν να πούμε μονοσήμαντα ότι η απόλυση είναι η λύση, μήπως-πρώτα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα: τι-θα-κάνει ο απολυμένος κόσμος (?).
Ακόμα-καλύτερα: μήπως (αντί να τον απολύσουμε) να του δώσουμε δουλειά να παράγει τέτοιο έργο, ώστε να εκμεταλλευτούμε την υπεραξία του για να υπάρξει (επιτέλους) παραγωγή πλεονάσματος?
Μα αυτό θέλει μυαλό-φαντασία και κουμάντα (που μας λείπουν)...
