Το ένστικτο του (κοινωνικού) θανάτου...

"Το ένστικτο του θανάτου" μου 'ρθε που κατέβαινα στο "θέατρο διαμαρτυρίας" σήμερα στο Σύνταγμα αλλά όχι του Ζακ Μερσίν, ενός άλλου, του θανάτου της δικής-μας κοινωνίας.

Στην εξαιρετική ανάρτηση του πιτσιρίκου σήμερα με τίτλο "να ανθρωπέψουμε" αναφέρει ότι: "Το καλύτερο σεξ γίνεται μετά από τις πορείες και τις κηδείες".

Φυσικά, μόνο ο έρωτας διώχνει την αγωνία του θανάτου και αυτή την αγωνία ζούμε-σήμερα σε κοινωνικό επίπεδο.

Μα τελικά,  τη ζούμε?

Αν όλοι απ' αυτούς που 'χω διαβάσει να βαυκαλίζονται στο Δίχτι είχαν κατέβει-σήμερα στο δρόμο θα γίνονταν χαμός! Δεν ήταν έτσι όμως κι αντ' αυτού όλος ο κόσμος ήταν πηγμένος στην κίνηση να πάει στην δουλειά του.

Μα ποια δουλειά? Δουλειά είναι κάτι που θα το κάνεις κι αύριο, στην βουλή-σήμερα αυτό σου λεν: δεν υπάρχει αύριο! 

Αλλά αυτοί που ήταν σήμερα στην κίνηση θα πάν αύριο (που θα 'χει ψηφιστεί ο νόμος) βελάζοντας κάτω απ' τις σημαιούλες τους.

Σήμερα όμως ήταν "το καλό" και μολονότι πιστεύω ότι οι πορείες είναι ά-λογο (ταπεινώνει το συνειδητό-άρα κτηνώδες) μέσο αντίδρασης (γι αυτό δεν πάω), σήμερα-τουλάχιστον πήγα. Εγώ μόνος, μαζί με καμιά χιλιάδα άλλους "μόνους", είχα τουλάχιστον την ευχαρίστηση ότι απ' αυτό το θέατρο, δεν θα βγει κανείς να πει: δικός μου είναι.

Γιατί αυτό που συχαίνομαι περισσότερο απ' οτιδήποτε, είναι η εκμετάλλευση της παρουσίας μου, απ' τους γνωστούς-αγνώστους κομματάρχες και  συνδικα-λησταράδες.

Ελπίζω τουλάχιστον, πως σήμερα τους-την-έσκασα.


Υ.Γ. 1
Και θυμήθηκα την ατάκα από την γλυκιά συμμορία:

-Τι γίνεται Σοφία, πως πάει η επανάσταση?
-Γαμιέται
-Άψογη κυρία, περάστε...

...βλ. σχετικά το παρακάτω video



Υ.Γ. 2
Βλ. πρόσφατη σχετική ανάρτηση: επίκαιρος Κ. Καρυωτάκης